NETHERLANDS: vv Titan

Gemeentelijk-Raiffeisenstraat, Nieuw-Weerdinge (vv Titan)

Netherlands, province: Drenthe

2 X 2011 / Titan - Weerdinge 6-0 / Zondag 3e klasse D District Noord (= NL Div. 7)

Note: an article (in Dutch) I wrote about this match visit (which was published elsewhere at the time) has now been re-published below this photo series.

All photos: (c) W.B. Tukker / www.extremefootballtourism.blogspot.com. Publication of any of these images only after permission of author

Het veen tegen het zand. Drentse plattelandsderby Titan (Nieuw-Weerdinge) vs Weerdinge

  

Titan – Weerdinge 6-0 (3-0)

4’ Veenstra (eigen doelpunt) 1-0, 36’ Wolters 2-0, 40’ Preenen 3-0, 67’ Faber 4-0, 81’ Duitscher 5-0, 90’ Faber 6-0

Geen kaarten

Toeschouwers: 400. Amusementswaarde: 5.

Titan (4-3-3): Braams / Van Eck (64’ Meijringh), Kuper, Broekema, Preenen / Duitscher (c), Luiten, Faber / Wolters (75’ Springer), Jeurissen, Koops (57’ Schoonbeek). Niet gebruikte wissel: De Vries.

Weerdinge (4-3-3): Sloksoede / Dijkhuisen (19’ M. Eelsing), Doldersum (c), Veenstra, Massa / Pol, Van der Weide, Bruinsma / Buscher, Kruit, Zwiggelaar (78’ Stoffers). Niet gebruikte wissel: R. Eelsing.

Commentaar

Een Drentse derby tussen de zondagclubs van Weerdinge en Nieuw-Weerdinge. Een wedstrijd bovendien die voor het eerst sinds seizoen 1997-’98 op het programma staat – dat leek me wel wat. Titan uit Nieuw-Weerdinge heeft bovendien twee seizoenen terug eerste klasse gespeeld; met enige overdrijving kun je van een ‘gevallen grootheid’ spreken. Tel daarbij op dat een fascinatie voor buitenplaatsen mij niet vreemd is… ziedaar een aantal redenen waarom mijn wagen rond half twee op de tropische zondagmiddag in oktober de parkeerplaats van het gemeentelijke sportpark aan de Raiffeisenstraat in Nieuw-Weerdinge op draait.

Nieuw-Weerdinge vind je op de kaart van Nederland ergens halverwege de noordelijke buitenwijken van Emmen en het dorp Ter Apel, dat in het zuidoostelijke puntje van de provincie Groningen ligt. De rit erheen is al een belevenis op zich; Drenthe is een lege provincie die zich in dit nazomerse zonlicht op haar mooist toont. Na een storend stuk bebouwing (Emmen!) is er al snel weer de Grote Leegte: een landweg in noordelijke richting. Na een tweetal kilometer komt Weerdinge in zicht, een minuscuul boerendorpje met nog geen duizend inwoners. Voorbij Weerdinge rijd je het veen binnen – Nieuw-Weerdinge, opnieuw een handvol kilometers verderop gelegen, is één van de veenkoloniën waarvan ieder van ons dankzij de aardrijkskundeles op de lagere school de provincie Drenthe kent. In de late 19^e eeuw trokken paupers van heinde en verre naar de noordoostelijke uithoek van Nederland om het veen af te graven. Nieuw-Weerdinge werd gesticht in 1872 en toont zich vandaag de dag als een lintdorp dat zich enkele kilometers lang evenwijdig aan een veenkanaaltje uitstrekt. Er wonen iets meer dan 3.000 mensen.

Terwijl Nieuw-Weerdinge een zaterdagclub kent die nauwelijks aan de weg timmert (NWVV), is het zondagse Titan gelet op de prestatiecurve ambitieuzer: meestal in tweede klasse, met uitschieters (2004 t/m 2006, 2009-2010) in eerste klasse. Na de degradatie in 2010 zette het verval vorig seizoen hard door met een nieuwe teruggang. Het eerste wat men mij in de kantine vertelt als ik naar de toestand van Titan vraag, is dan ook dat eerst maar eens zo snel mogelijk de tweede klasse weer bereikt moet worden; derde is duidelijk beneden de stand. Mijn troostende woorden dat men dit jaar in goed gezelschap verkeert – namelijk van oud-profclub vv Zwartemeer – worden schouderophalend begroet. Voor de vv Weerdinge is het verhaal precies omgekeerd. Hoewel er in de jaren ’90 twee seizoen in de ijle lucht van tweede klasse werd verbleven, is de geelzwarte club een structurele pendelaar tussen derde en vierde. Vorig seizoen werd via nacompetitie weer eens promotie afgedwongen naar derde klasse. Zo kon het gebeuren dat voor het eerst in veertien jaar de beide verenigingen op hetzelfde niveau actief zijn.

Intussen is in de bestuurskamer van Titan de paniek uitgebroken, want de printer blijkt niet te werken. De wedstrijdsecretaris staat met een zeldzaam suffe blik naar zijn computer te staren. Hij is er wel tijdig achtergekomen dat de afdrukfunctie niet werkt, want op het beeldscherm prijken – zonder hoofdletters – slechts zes namen. Er worden hulptroepen aangerukt om de onwillige apparatuur aan het draaien te krijgen. De verslaggever van het Dagblad van het Noorden maalt er niet om, grinnikt en begint aan zijn volgende plak cake. Uiteindelijk wordt ons allebei een kwartier na het begin van de wedstrijd op de tribune een handgeschreven versie overhandigd.

Het sportpark van Titan valt niet als knus te karakteriseren: het veld ligt aan de rand van het dorp, ingeklemd tussen de sporthal, een nieuwbouwwijk en de Grote Leegte. De publieke belangstelling van vandaag valt mij wat tegen, maar volgens de ervaren correspondent zijn er minstens 400 man en dat is naar zijn zeggen fors meer dan er gewoonlijk op een thuiswedstrijd van Titan afkomt. Op het veld stelt de thuisclub snel orde op zaken: al binnen vijf minuten wordt de verdiende 1-0 gescoord. Weerdinge is tot op heden puntloos in de competitie en het duurt niet lang voordat duidelijk wordt waarom: wat een armoedig elftal! Ik vraag me af hoe dramatisch in het district Noord het niveau van de vierde en vijfde klasse zondag moet zijn, als Weerdinge met deze selectie erin is geslaagd die reeksen te ontstijgen. Het team van Titan daarentegen probeert verzorgd combinatievoetbal te spelen, waarbij alles draait om de iets te zware en niet bijzonder wendbare, maar technisch begaafde routinier Ronnie Luiten. De journalist weet te vertellen dat deze speler als zaalvoetballer tot een paar jaar terug met de besten meekon.

Gedurende het vervolg van de eerste helft maak ik mijn gebruikelijke fotorondje. Langs de lijn raak ik aan de praat met een buitengewoon welsprekende gepensioneerde onderwijzer, afkomstig uit Weerdinge. In tegenstelling tot de correspondent is hij wél bereid en/of in staat om, na zich over zijn verbazing over de reden van mijn bezoek te hebben heen gezet, meer te vertellen over Weerdingers en Nieuw-Weerdingers. Vroeger was het echt haat en nijd: de gemoedelijke en wat conservatieve boeren van het zanddorpje Weerdinge verdroegen de wat rauwere inborst van de veenbewoners van Nieuw-Weerdinge slecht – en vice versa was dat niet anders. Veel veenwerkers werden later landarbeider bij de boeren in de omgeving; het bijbehorende verschil in sociale status stond borg voor een behoorlijke dosis onderling wantrouwen en onbegrip. Vandaag de dag zijn de cultuurverschillen tussen het zanddorp en het veendorp wel wat afgevlakt, aldus de man, maar voor de goede verstaander zijn ze af en toe nog merkbaar… 

Nu ik erop ga letten, valt me op dat zowel de spelers als supporters van Titan een wat meer volkse uitstraling hebben dan hun tegenstrevers – of ben ik ouderwets of bevooroordeeld als ik daarbij vooral afga op de hoeveelheid tatoeages? Volgens de onderwijzer hebben de bewoners van alle ‘randdorpen’ maar één ding gemeen: hun antipathie tegen de Emmenaren, die volgens hen te veel ‘verbeelding’ hebben. Zo doet in elk geval nog een derde deel opgeld van de aloude zegswijze: “Een goede Drent is gewrocht / uit turf, jenever en achterdocht.”

Onze conversatie is onderhoudender dan de wedstrijd. Voor rust gooit Titan de wedstrijd al in het slot door de logische 2-0 en 3-0 te laten aantekenen. Met wat meer precisie zou men de teller ook wel wat hoger hebben kunnen laten oplopen. Weerdinge daarentegen komt niet verder dan wat hopeloze afstandsschoten. Na de rust blijft een behoorlijk contingent bezoekers in de kantine achter om het verloop van Groningen-Ajax op de televisie te volgen – Titan-Weerdinge is immers beslist. In de slappe tweede helft weet Titan nog drie doelpunten te maken, waarvan de laatste (Kevin Faber rondt af na een combinatie tussen Kuper en Schoonbeek over links) van grote schoonheid is.

Van een sprankelende derby was geen sprake: daarvoor was het kwaliteitsverschil tussen de beide elftallen te groot. Niettemin is het in toenemende mate dit soort wedstrijden dat mij fascineert. De boeiende verhalen en bijzondere ontmoetingen hoeven immers niet noodzakelijk bij grote clubs plaats te vinden.